Ebeveyn Davranış ve Tutumlarının Çocuğun Kişisel Gelişimine Etkisi

Ebeveynlerin Tutum ve Davranışlarının Çocuklar Üzerine Etkisi

Toplumun en küçük yapı taşı olan aile anne, baba (ebeveyn) ve çocukların karşılıklı iletişimde bulundukları en küçük topluluk olarak karşımıza çıkmaktadır. Aile çocuk üzerinde hem bedensel hem de sosyal anlamda olmak üzere bir çok alanda etkiye sahiptir. Bu sebepten ötürü anne ve babanın olumlu-olumsuz tutum ve davranışları çocuk üzerinde büyük etkiye sahip olmaktadır.

Velilerin davranışları;

• Katı, baskıcı ve otoriter
• Aşırı rahat, serbest ve aşırı hoşgörülü
• Kararsız, tutarsız
• Koruyucu
• İlgisiz ve reddeden
• Güven verici, destekleyici

olarak sınıflandırılabilir. Katı, baskıcı ve otoriter aile davranışları çocuk açısından sürekli baskı altında olmasının verdiği çekingenlikle  ve sürekli kısıtlanması sebebiyle rahat ve girişken hareket edemez bir duruma gelir ve aynı yaş seviyesindeki arkadaşlarına kıyasla daha geri bir görünüm çizer. Anaokulu çocuklarında olumlu davranış örnekleriyle

Sürekli eleştirilen çocuk çekingen olur. Eleştirilme korkusuyla öz güvenini kaybeder ve kendini ifade edemez bir duruma gelir. Devamlı ne yapacağı ne söyleyeceği dikte edilen çocuk karşısına bir problem çıktığında ne yapacağını bilemez ve sorunları çözmekte çok zorlanır.

Kararsız ve tutarsız anne baba, ne istediğini bilmeyen bir çocuk yetiştirmekten ileriye gidemez. Davranışlarında tutarsızlık görülen yetişkinlerin öncelikle bu problemlerini çözmeleri ve çocuklarına da kararsız ve tutarsız davranmamaları gerekmektedir.

Kendisine değer verilmeyen çocuklar, ceza alma korkusuyla yaşayan çocuklar, baskı altında yaşayan çocuklar, kişilik gelişimlerini tamamlayamaz ve zorluklarla baş etmede güçlük çekerler.

Otorite ve baskı altında yetişen çocuklar otorite olarak gördükleri kişi karşısında boyun eğer.  Bu şekilde yetiştirilen bireyler ileri yaşlarında da gördüğü baskıyı ve otoriteyi başkaları üzerinde kurma eğilimi göstermektedirler.

Suçlanan, baskı altında kalan, otorite altında yetişen, suçlanan ve cezalandırılarak yetiştirilen çocuklar genellikle ağlama eğiliminde olurlar.  Aileler çocuğun yaşına ve gelişim özelliklerine uygun, destekleyici, çözümleyici, hoşgörülü bir yaklaşım sergilerse yukarıda saydığımız olumsuz davranış örneklerinden hiç birine düşmezlerse, çocuk kendine öz güveni olan, girişken, paylaşımcı, kendini ifade edebilen, iş birliği yapabilen, yardımlaşmayı seven bir birey olarak toplumda kendine yer edinecektir.

Kontrolsüz, kendi başına, serbest bırakılan, aşırı hoşgörülü davranılan çocuklar ise disiplin anlayışından yoksun, hatalarının farkında olmayan ve bencil bireyler olarak karşımıza çıkmaktadır.

Derleme